Een zelfgeschreven gedicht door Sterre van Zundert.

 

Ooit was mijn wereld donker en negatief.

Ooit vond ik mezelf niet eens lief.

Ooit was alles me teveel.

Ooit leefde me hart maar voor een klein deel.

Ooit wilde ik niet eens uit mijn bed komen.

Ooit leek ik verbitterd, waardoor ik van niets beters kon dromen.

Ooit voelde het alsof iedereen mij liet vallen.

Ooit was de enige manier om mijn emoties te tonen door te knallen.

Ooit voelde ik geen greintje liefde meer in mijn hart.

Ooit was ik zo kapot en verward.

Toen alles niet erger leek te kunnen worden, werd ik bij Ons Thuis opgevangen.

Toen begon mijn helingsproces en kreeg ik wat ik nodig had, waar ik eerder niet naar durfde te verlangen.

Nu weet ik waar mijn plek is en waar ik voor sta.

Nu ben ik gelukkig en veilig waar ik ook ga.

Nu voel ik me soms emotioneel van geluk.

Nu zie ik: dit is het en het kan niet meer stuk.

Nu heb ik geleerd dat je niet bij je familie word geboren maar die je ontmoet.

Nu weet ik dat elk verschil heel klein start en begint met wat je denkt en doet.

Nu ben ik zo dankbaar voor wat ik hier heb gevonden.

Nu leef ik en voel ik me i.p.v. alleen en eenzaam, juist verbonden.

Later wil ik vasthouden wat zo echt en mooi is.

Later wil ik mezelf herinneren wat ik heb en niet wat ik mis.

Later wil ik deze kracht nooit verliezen.

Later wil ik voor het verlichte pad en deze weg blijven kiezen.

Nu wil ik graag zeggen hoe dankbaar ik ben.

Nu ik er gewoon kan zijn en niet langer weg rent.

Mijn verhaal staat voor het feit dat je uit een donker dal kunt komen.

Dat liefde je geneest, verwarmt en je bloed laat stromen.

 

Sterre van Zundert