Een prachtig gedicht geschreven door één van onze bewoners:

MASKER

Het verbergt je ware gezicht
Een ander kan niet zien
Dat je met je zelf overhoop ligt
Het is geen weerspiegeling van de werkelijkheid
Nee, het is de zogenaamde vrolijke kant van jou
Een masker is iets wat je tijdelijk bevrijdt
Je zet het op wanneer je maar wilt
Het is niet de juiste oplossing
Want er zijn mensen die hebben zulke goede ogen
Zij kijken er dwars doorheen
Zij zien wel jouw ware aard
Je zet tenslotte, na heel lang twijfelen, je masker af
En je voelt je dan nog rotter dan voorheen
Dolgraag wil je je weer achter dat masker gaan verschuilen
Zodat niemand je ziet huilen
Na verloop van tijd wordt je meer open naar de buitenwereld toe
‘De wereld’ verandert, jij verandert
Het is een heel proces en een heel gedoe
Maar aan het eind van het proces zie je resultaat
Al je ingestoken energie is niet voor niets geweest
Je bent iemand geworden, iemand die er voor gaat
Als je terug kijkt naar je masker, dan is het feit
Je bent niet nep, maar iemand met een echte persoonlijkheid.
Sinds ik hier woon met de juiste begeleiding en hulp
Ben ik gekropen uit mijn stulp
Ik ben medicatie aan het afbouwen
En durf zelfs weer mensen te vertrouwen
Ik laat de begeleiding weer bij me toe
Waardoor ik meer zelfvertrouwen opdoe
Ik heb geleerd om mijn masker hier af te zetten en mezelf te zijn
Te leren omgaan met mijn innerlijke pijn
De tranen gewoon te laten stromen
Me niet meer verstoppen en gewoon naar de begeleiding toe komen
Praten over wat me bezighoudt
Zo heb ik langzamerhand een band op.